Η δημοσιογραφία στην Ελλάδα…..

Σε στιγμές τραγωδίας, το καλύτερο αντίδοτο για την Κοινωνία, πρέπει να είναι η σιωπή. Η σύγκρουση των δύο τρένων στα Τέμπη, βύθισε στο πένθος ολόκληρη τη χώρα. Οι στιγμές είναι δύσκολες, πρέπει όλοι να σταθούμε στο πλευρό των οικογενειών, που τόσο άδικα, έχασαν τα αγαπημένα τους παιδιά, τους δικούς τους ανθρώπους…

Τα αντανακλαστικά που επέδειξε η Κοινωνία, λίγες ώρες μετά το τραγικό συμβάν, δείχνουν ότι διαθέτει ακόμα σφυγμό. Μέσα από τη σιωπή και τον θρήνο, εκατοντάδες συμπολίτες , βρέθηκαν στα νοσοκομεία όλης της χώρας, για να δώσουν αίμα. Οι τραυματίες είναι πολλοί, κάθε φιάλη αίμα που προσφέρουμε είναι πολύτιμη. Ειδικά τα νέα παιδιά, που κάποια από αυτά έχασαν τους φίλους τους, έδειξαν την ανθρωπιά τους. Ας παραδειγματιστούμε όλοι από αυτά. Είναι το μέλλον της Κοινωνίας, έχουν χτυπηθεί τόσο πολύ τα όνειρά τους και οι επιθυμίες τους, όλα αυτά τα δύσκολα μνημονιακά χρόνια, που τους αξίζουν διπλά μπράβο για το θάρρος τους. Για την αυταπάρνηση και για την καθαρότητα της ψυχής τους. Μια καθαρότητα ζηλευτή, που αρκετοί από εμάς, που μεγαλώσαμε πια, αναζητούμε μάταια για να βρούμε.

Η Κοινωνία όμως δεν είναι ξεκομμένη από τους δημοσιογράφους. Είναι κομμάτι της, συμμετέχουν ενεργά στα δρώμενα, πολλές φορές καθορίζουν τις εξελίξεις. Ο ρόλος τους είναι κρίσιμος και εν πολλοίς ο τρόπος που κάνουν τη δουλειά τους, έχει αντίκτυπο στην ίδια την ποιότητα της Δημοκρατίας.

Οι σιδηρόδρομοι της χώρας βρίσκονται εκεί. Μαζί και τα προβλήματά τους, εδώ και χρόνια. Μέσα σε λίγες ώρες μετά την τραγική σύγκρουση των δύο τρένων, κατάφερε η ελληνική δημοσιογραφία να ενημερώσει τους πολίτες για τα προβλήματα αυτά. Μάθαμε για τις φωτοσημάνσεις που δεν υπήρχαν, για τα συστήματα τηλεδιοίκησης που αποτελούν ακόμα «κενό γράμμα». Θυμηθήκαμε ακόμα και εκείνους τους συνδικαλιστές, που επίμονα με ανακοινώσεις τους, σχεδόν προφητικά είχαν προαναγγείλει την τραγωδία των Τεμπών.

Αλήθεια, πού ήταν η ελληνική δημοσιογραφία όλο το προηγούμενο διάστημα; Οι ευθύνες είναι βαρύτατες και, αν δεν κάνουν την αυτοκριτική τους, μόλις σβήσουν τα φώτα, τότε θα είναι άξιοι της (αξιοθρήνητης) μοίρας τους. Ναι, υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις. Δεν πρέπει να είμαστε ισοπεδωτικοί. Υπήρξαν και υπάρχουν δημοσιογράφοι που κάνουν εξαιρετική δουλειά. Πρέπει όμως να παραδεχτούμε με παρρησία ότι το πρόσημο για την αποτελεσματικότητά τους, συνολικά ως κλάδος, είναι αρνητικό. Για την ποιότητα της ενημέρωσης, για την μη άσκηση της ενδεδειγμένης κριτικής προς την εκάστοτε εξουσία, που έχει ως αποτέλεσμα να μην ασκείται η ανάλογη πίεση προς τους κυβερνώντες. Έτσι, ορισμένοι  εξ αυτών επαναπαύονται στις επίπλαστες (ενίοτε και… δημοσκοπικές) δάφνες που έχουν δημιουργήσει τριγύρω τους οι πάσης φύσεως κηφήνες και παρατρεχάμενοι και έτσι αδυνατούν να δουν το προφανές για να το διορθώσουν.

Η δημοσιογραφία πρέπει να είναι το «αγκάθι» στην Κοινωνία, για να την ξυπνά, να την αφυπνίζει, να την ενεργοποιεί. Όχι να την κρατάει σε βαθύ ύπνο, όπως συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό στη χώρα. Έτσι, φτάσαμε στο σημείο να θρηνούμε δεκάδες αδικοχαμένα νέα παιδιά.

Έστω και τώρα, ας αναλογιστούν την ευθύνη που έχουν, απέναντι στην Κοινωνία. Ας κάνουν (επιτέλους) τη δουλειά τους. Ο καθένας από το μετερίζι του. Όχι άλλα (τηλεοπτικά και όχι μόνο) κροκοδείλια δάκρυα. Το χρωστάνε σε αυτά τα αδικοχαμένα παιδιά. Σε αυτές τις οικογένειες που θρηνούν. Το χρωστάνε στον ίδιο τους τον εαυτό.